Epilog

*20 lat później*

Z uśmiechem patrzyłam jak mój najstarszy syn stoi w koszulce reprezentacji Anglii. Byłam z niego bardzo dumna, ale to nie była moja zasługa, tylko Wojtka. Patrzyłam jak stoi tam na dole, był trenerem bramkarzy reprezentacji. Obok mnie siedzieli mój dwunastoletni syn i moja dziesięcioletnia córka. Mojego męża przy mnie nie było, znowu. Zapewne jest gdzieś w Japonii ze swoim zespołem. Pogodziłam się z myślą, że on jest w domu tylko na tydzień w roku. Tak naprawdę to Wojtek był moim partnerem, a Louis o tym wiedział. Bardzo bym chciała, aby to Lou, był przy mnie cały czas, ale nie mógł, lub po prostu nie chciał. Nie było go gdy William, najstarszy syn, grał swój pierwszy mecz w życiu, nie było go także gdy Tom szedł do szkoły, ani nie było go przy tym jak Libby stawiała pierwsze kroki. Powiedzmy prawdę, nie było go przy żadnym ważnym wydarzeniu, w moim życiu, czy w życiu naszych dzieci. W sumie najmłodsza córka, nie była jego, ale chyba nawet sam o tym nie wiedział. Widział ją góra dziesięć razy w życiu. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Wojtek dawał mi szczęście którego Loui mi nie dawał, w sumie byliśmy ze sobą ze względu na dzieci, bo uczucia tu dawno wyparowały. Bałam się sobie przyznać, ale tęskniłam za czasami, gdy mogłam z nim normalnie pogadać, choćby przez Skype, czy telefon. Jedyna osoba z którą utrzymywałam ciągły kontakt i była związana z chłopcami to Julie, żona mojego brata. Ona była moją przyjaciółką, wiedziała o Lib, widziała też jak Louis mnie rani tym swoim postępowaniem. Mówiła mi także o tym, że Loui wrócił do El, to znaczy wrócił jak wrócił, na tyle, aby nikt nie wiedział o nim, oprócz najbliższych przyjaciół. Elżunia spodziewała się z nim dzieciątka. Wciągnęłam policzki i postanowiłam, że dłużej tak nie będzie, za pół roku wraca mój mąż, wtedy się z nim rozprawię na dobre.

*Pół roku później*

Patrzyłam się jak Louis gada z El i na rękach trzyma ICH dziecko. Myślał, że ich nie widzę. Weszłam pomiędzy nich.

- A więc, to tak wygląda. – Louis próbował mi przerwać. – Nie, Louis jeśli jesteście szczęśliwi to dobrze. Ja z tobą nie jestem od dawna szczęśliwa. Chce rozwodu, bo na tym świecie jest osoba która daje mi radość z życia. Libby to jego córka, nie twoja. Mam nadzieję, że będziecie szczęśliwi. – Po tym podeszłam do Wojtka i złożyłam na jego ustach pocałunek.

- Kocham cię, kocham i nigdy nie przestanę. Skończyłam z Louis’em.

- Weźmiecie rozwód ?! – Pokiwałam głową. – Czyli to znaczy, że musisz się przygotowywać do kolejnego ślubu. – Uśmiechnął się i pocałował mnie jeszcze raz. Gdy on to robił czułam motyle w brzuchu, czułam, że pasuje do tych ramion, że w nich chcę przeżyć resztę życia. Popatrzyłam w górę i jeszcze raz pocałowałam Wojtka, to był taki pocałunek przytwierdzający wszystko i oddający całe uczucie jakim go darzę.

_________________________

Dedykuję Julce, Gabi oraz drugiej Gabi mam nadzieję, że wam się podobało. 
Gdyby nie wy sądzę, że długo bym nie pociągnęła.

Nie pisałam tego Epilogu długo, nie wyszedł on taki jak go sobie planowałam.

Nic w tym opowiadaniu tak nie szło jak chciałam.

Marzyłam o długim opowiadaniu, o częstych zwrotach akcji.

Miało być dużo papierosów, alkoholu i sex’u, a wyszła kolejna cukierkowa bajeczka.

Mam nadzieję, że moje inne blogi będą… kompletnie inne od tego.

Są też o innej tematyce.

O piłce nożnej.

Tutaj też się pojawiła, bo gdyby jej nie było nie napisałabym nawet kawałeczka.

Kiedy jeszcze ktokolwiek to komentował to pisałam, potem było byleby szybciej.

Nie dbałam o błędy, o długość tylko o wydarzenia, o przyspieszenie akcji.

Krótko mówiąc zjebałam.

Nigdy sobie tego nie wybaczę, jestem strasznie zła.

Jeśli wam się podobał lub nie to napiszcie komentarz.

Jeśli piszesz na anonimie podpisz się.

Jeśli ci się nie chce to błagam skomentuj i tak.

Nie ma weryfikacji obrazkowej więc to tylko wymaga naskrobania kilku słów.

Nie wymagam dobrej oceny, możesz mnie zjebać z góry na dół.

Wszyscy którzy czytali tego bloga KOMENTUJCIE !

Więcej nie pojawi się tu żaden post, chyba ,że pod tym będzie 100 komentarzy OD RÓŻNYCH OSÓB.

Wtedy tu wrócę, ale wiem, że tej liczby nie będzie, więc nie musicie się martwić, sądzę, że nikt tu mnie więcej nie zobaczy.

Dziękuję za 9040 wejść

Dziękuję za 21 obserwatorów

Dziękuje za 155 komentarzy.

To było coś co kochałam.

TERAZ ZNAJDZIECIE MNIE NA INNYCH BLOGACH :

- national-mannschaft-story.blogspot.com

- bayern-munchen-story.blogspot.com